Günlük hayatımızda pek çok şey okuruz. Kitap, gazete, mesaj… Modern çağın günlük hayatımıza soktuğu olmazsa olmazımızdır okumak. Peki, hiç düşündünüz mü neden bu kadar okunacak şey var? Edebiyatçılar niçin yazar, niçin romanı hikâyeyi okuruz? Diğer yazılar işlerimizi halleder, bazen para kazanmamızın bir aracıdır fakat çoğu edebi eser öyle değildir. Ne işlerimizi hallederler ne de para kazandırırlar. O zaman edebiyat ne işimize yarar?

Ömür boyu insan çok şey yaşar. İyisiyle kötüsüyle tecrübe ve fikir edinir. Bütün bunlar yaşandıkça bireyin iç dünyası şekillenir. Eninde sonunda da iç dünyasını anlaması gerektiği bir zaman gelir. Kimi insanlar bunu yazarak, kimileri başkalarına anlatarak, kimileriyse kendi iç dünyasına kapanarak yapar bunu. İşte edebiyat bu sırada hayatımızda yer edinir. Yaşantılarımızı yazılarda görürüz. İyileriyle mutlu oluruz, kötüleriyle yalnızlığımız ortadan kalkar. Çünkü artık biliyoruz ki bizim hissettiğimizi yazılar da hissediyor. En sonunda artık birey iç dünyasından sıyrılıyor ve topluma çıkıyor. 

Özellikle evde kaldığımız bu dönemde dünyaya çok hasret kaldık. Hâlbuki bırakın dünyanın öbür ucuna gitmeyi evden çıkamazken onca şeye okuyarak şahit olduk. Daha fazlasına da şahit olabiliriz. Geçmişe ve geleceğe doğru seyahat edebiliriz. Edebiyat bu konuda bize yardımcı olur. İyide, ne yapalım biz geçmişe gidip başka hayatlara şahitlik etmeyi falan? Ne gerek var? Buna ihtiyacımız mı var?

Belki de okumaya, iç dünyamızı tanımaya, geçmişe gitmemize gerek yok. Belki de sadece çalışmak yeterlidir bu hayat için. Ama bir düşünelim. Sanatla harmanlanmış, büyüdükçe bile hayal gücünü kaybetmeyen; kendi iç dünyasını, ne istediğini bilen insanlar oluştursaydı toplumu, toplumda her şey bu kadar karamsar olur muydu? Hayatı daha anlamlı kılmak varken, sadece çalışmanın hayat için yeterli olacağından emin miyiz?